တစ္ခါတုန္းက သီဟိုဠ္ကြ်န္းမွာ အရွင္စူဠနာဂလို ့ အမည္ရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
သီဟုိဠ္ကြ်န္း အႏုရဓျမိဳ ့ရဲ ့ ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္ၾကီးမွာ သီတင္းသံုးေနတဲ့ မေထရ္တစ္ပါးပါ။တစ္ေန ့အရွင္စူဠနာဂ ဆြမ္းစားျပီးလို ့ ခံတြင္းေဆးခ်ိန္မွာ သားေပါက္ထားတဲ့ ေခြးမတစ္ေကာင္ကို ေတြ ့လိုက္ရပါတယ္။ေခြးမကို ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိန္ပိန္ခ်ိခ်ိနဲ ့ အေတာ္ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ပံုပါ။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ့ ေခြးမကိုျမင္လိုက္ေတာ့ အရွင္စူဠနာဂက ေတာ္ေတာ္ေလးသနားသြားပါတယ္။ဒါေပမယ္ ့ဆြမ္းကလည္း သပိတ္ထဲမွာ ကပ္ေနတာေလးေတာင္ မက်န္ေတာ့ဖူး....။
အဲဒါေၾကာင့္ "ငါသည္ စားအပ္ျပီးေသာ အစာမွန္ေသာ္လည္း ထိုေခြးမအား အန္၍လွဴအ့ံေသာငွာအပ္၏" လို ့ႏွလုံးပိုက္ျပီး
မိမိရဲ ့ခံတြင္းထဲကို လက္ထိုးအန္ျပီး ေခြးမကို ေကြ်းလိုက္ပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂဟာ ေခြးမကို အန္ေကြ်းရံုတင္မကပါဖူး၊ အိုးျခမ္းကြဲတစ္ခုထဲမွာ ေရထည့္ျပီး ေရလည္း ေရလည္းတိုက္လိုက္ပါေသးတယ္။
အစာထိုက္သင့္သေလာက္၀သြားတဲ့ ေခြးမကိုၾကည့္ျပီး အရွင္စူဠနာဂလည္း တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးတဲ့ ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆုတစ္ခုကို ေကာက္ခါငင္ခါ ေတာင္းလိုက္ပါတယ္။ သူ ့ရဲ ့ဆုေတာင္းက.....
"ငါသည္ ဤေခြးမအား မိမိရဲ ့ခႏၡာကိုယ္ကို မငဲ့ကြက္ဘဲ အန္၍ေကြ်းရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နိဗၺာန္ေရာက္ရပါလို၏၊ နိဗၺာန္မရေသး၍ သံသရာက်င္လည္ရသည္ရွိေသာ္ ပစၥည္းလာဘ္လာဘ ေပါမ်ားရပါလို၏"
စာထဲမွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ ့ ဒါနေစတနာဟာ ပထမေဇာအဆင့္မွာတင္ အရွိန္အဟုန္ အစြမ္း ေတာ္ေတာ္ၾကီးမားေနခဲ့တယ္ လို ့ဆိုပါတယ္။
အရွင္စူဠနာဂ ဆုေတာင္းတဲ့ေန ့ညခ်မ္းမွာပဲ ဒကာ၊ဒကာမမ်ားစြာဟာ ေထာပတ္ေတြ၊ တင္လဲခဲေတြ၊ သကာေတြ၊ ပ်ားရည္ေတြ၊ ဇာတိပိၸဳလ္ပြင့္ အစရွိတဲ့ သီဟိုဠ္ေခတ္မွာ အသံုးမ်ားတဲ့ ေဆးေတြ ယူလာျပီး "အရွင္စူဠနာဂ ဘယ္ေက်ာင္းမွာ ေနပါသလဲ" လို ့ေမးျပီးလာေရာက္ ကပ္လွဴၾကပါတယ္။
နံနက္လင္းလို ့ဆြမ္းခံၾကြတဲ့အခါမွာေတာ့ ဒကာ၊ဒကာမေတြဟာ ေရတြက္လို ့မရႏိုင္ေအာင္ ဆြမ္းဟင္းမ်ားစြာကို ေလာင္းလွဴေတာ့တာပါပဲတဲ့။ဘယ္ေလာက္ထိ ဆြမ္းရသလဲဆိုရင္ ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္မွာ သီတင္းသုံးေနတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြ အျပင္အနီးအပါးေက်ာင္းတိုက္က ရဟန္းေတာ္ေတြကိုပါ ေက်ာက္စည္တီးျပီး ျပန္ေလာင္းလွဴရတ့ဲ အထိပါပဲတဲ့။အဲ့ဒီ့လို လွဴတာက ေန ့စဥ္ရက္ဆက္ပါပဲတဲ့...။
တစ္ေန ့မွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂဟာ မိမိျပဳခဲ့တဲ့ဒါနေစတနာကို ျပန္ဆင္ျခင္ရင္း ပီတိေတြျဖစ္လာပါတယ္။ဒါနဲ ့ပဲ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ပီတိကို အေျခခံျပီး ၀ိပႆနာကိုကူး ကမၼဠန္းဘာ၀နာကုိ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္လိုက္တာ ရဟႏၲာ ျဖစ္သြားခ့ဲပါတယ္။ တက္ၾကြထက္သန္တဲ့ ဒါနေစတနာဟာ ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးတင္မကဘဲ အရဟတၲဖိုလ္အထိ အက်ိဳေပးသြားတာပါပဲ။
အရွင္စူဠနာဂ ရဟႏၲာျဖစ္ျပီးေနာက္ပိုင္း တစ္ခုေသာကာလအၾကာ မွာ ထူပါရံုေက်ာင္းတုိက္က ရဟန္းေတာ္ငါးရာၾကြလာျပီး မဇိၥ်မေဒသ အိႏိၵယနိဳင္ငံမွာရွိတဲ့ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္ဆီကို လိုက္ပို ့ေပးဖို ့ေတာင္းပန္ၾကပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂကလည္း လိုက္ပို ့ေပးပါ့မယ္လို ့ ျပန္၀န္ခံလိုက္ပါတယ္။ အရွင္စူဠနာဂကို လိုက္ပို ့ေပးဖို ့ေတာင္းပန္ရျခင္းရဲ ့အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္မွာ ဆြမ္းကြမ္းအခက္အခဲ မရွိေအာင္လို ့တဲ့။
အသြားလမ္းခရီးမွာေတာ့ အရွင္စူဠနာဂရဲ ့ေစတနာကုသိုလ္ကံေၾကာင့္ နတ္ေကာင္နတ္ျမတ္ေတြက ကူညီေစာင့္ေရွာက္သလို ေရာက္ရာေဒသက ဒကာ၊ဒကာမေတြကလည္း ဆြမ္းခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ေတြ လွဴတန္းၾကတဲ့ အတြက္ အခက္အခဲမရွိဖူးေပါ့..။ မဟာေဗာဓိေညာင္ပင္ကိုဖူးျပီး အျပန္ လမ္းခရီးမွာ အရွင္စူဠနာဂဟာ ေလ၀မ္းေရာဂါကို အျပင္းအထန္ ခံစားရပါေတာ့တယ္.။ ဒီေတာ့အတူပါလာတဲ့ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း မ်က္စိပ်က္၊ မ်က္ႏွာပ်က္ နဲ ့ေပါ့.။ ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့ အကယ္၍ အရွင္စူဠနာဂ လမ္းခရီးမွာ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္ သူတို ့အတြက္ ဆြမ္းကြမ္း အခက္အခဲေတြ ့မွာ စိုးလို ့ပါတဲ့...ကဲ...ေကာင္းေရာ။ ဒါကိုသိတဲ့ အရွင္စူဠနာဂက အေဖာ္ရဟန္းငါးရာကို ဘယ္လုိမိန္ ့သလဲဆိုေတာ့ " အရွင္ဘုရားတို ့အေထြအထူး မစိုးရိမ္ၾကပါနဲ ့၊ တပည့္ေတာ္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳခဲ့ရင္ ၾကြင္းက်န္တဲ့ ဓာတ္ေတာ္ကို ေရွ ့ဆုံးကၾကြတဲ့ မေထရ္ရဲ ့ေရစစ္မွာျဖစ္ျဖစ္၊ သပိတ္မွာျဖစ္ျဖစ္ ဖဲြခ်ည္ျပီး ျမိဳရြာထဲ၀င္ပါဘုရား။ ဒါဆို အရွင္ဘုရားတို ့ အတြက္ လမ္းခရီးမွာ ပစၥည္းေလးပါးအတြက္ မပင္မပန္း ျဖစ္ရပါလိမ့္မယ္ ဘုရား" လို ့အၾကံေပးေတာ္မူပါတယ္။
အရွင္စူဠနာဂမေထရ္လည္း အဲဒီလိုအၾကံေပးျပီး မၾကာခင္မွာပဲ ပရိနိဗၺာန္ျပဳသြားပါတယ္။ က်န္ခဲ့တဲ့ သီတင္းသံဳးေဖာ္ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း အရွင္စူဠနာဂရဲ ့အေလာင္းေတာ္ကို ေကာင္းေကာင္းသျဂိဳၤလ္ျပီး အရွင္စူဠနာဂ မွာခဲ့တဲ့အတုိင္း ဓာတ္ေတာ္ေတြကိုယူျပီး ၾကြေတာ္မူၾကပါတယ္။ ၾကြေတာ္မူတဲ့ လမ္းခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ပစၥည္းေလးပါး အတြက္ မပင္မပန္းရဘဲ မိမိတို ့သီတင္းသံဳးရာ ထူပါရံုေက်ာင္းတိုက္ကို ျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္လို ့ဆိုပါတယ္။
ေစတနာဒါနရဲ ့အက်ိဳးေက်းဇူးကို ခံစားခဲ့ရတ့ဲ အရွင္စူဠနာဂ ရဲ ့အေၾကာင္းေလးပါ။ေစတနာၾကီးမားလွတဲ့ သာမာန္ဒါနေလးဟာ ကာကံရွင္ မရွိေတာ့တာေတာင္ က်န္ခဲ့တဲ့သူေတြအတြက္ အက်ိဴးျပဳသြားတဲ့ သီဟိုဠ္ဓမၼ၀တၲဳေလးပါပဲ...။
က်မ္းကိုး-
မဓုရ ရသ၀ါဟိနီက်မ္း - စူဠနာဂမေထရ္၀တၲဳ
Face (မုခ)မဂၢဇင္း ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၃
